Працуй, бедачышча, гаротна,
Ці прэеш ад поту, ці мерзьнеш!
Гні плечы свае ты ахвотна,
Бо прыйдзе гадзінка – і шчэзьнеш.
Ой, шчэзьнеш, а толькі ня бойся,
Што ўжо і засыпяць зямлёю:
Як з горам у дружбу завёўся,
Яно йшчэ паходзіць з табою.
Цяпер, малады і ахвочы,
Ты рвесься, як птушка там з клеткі,
Да працы і ўдзень, і уночы,
Дый зможа крывавы труд гэткі.
Бяз часу прыжме, апануе
Цябе неадчэпная старасьць
I моладасьць скрыша ўдалую,
Адгоне ад працы няздарасьць.
Пахіляцца плечы ад горбу,
Удушша дыхнуць не пазволе,
Надзенеш старэцкую торбу
I пойдзеш у сьвет, на прывольле.
А мусіш жа ўперад наўчыцца
Ты пацераў доўгіх, дзядоўскіх,
Бо як не патрапіш маліцца,
То выганяць гэткага зь вёскі.
Ты мусіш наўчыцца, бо маці
Даўжэйшых наўчыці ня ўмела, –
Ды ў беднасьці часу ці ж хваце
За гэткае браціся дзела.
Дык вось, як узброішся гэтак
У пацеры, торбы і пугі,
I ўрваны старэцкі адзетак, –
Павер, будуць брамы на ўслугі.
З пагардай, як лішняй сабацы,
Швырнуць табе лустаю хлеба;
Дзіця цябе будзе пужацца,
Пачне непагодай выць неба.
А ты?.. Ты цані й гэту працу,
Хоць збыцца яе і нялёгка;
Ня йдзі жабраваці к палацу,
Бо стуль цябе выгане лёкай.
[1905–1907]
|
|
