Ля расстайнага гасьцінца
Шумяць вербы-чараўніцы.
Дзень і ноч яны варожаць
I праезджым і прахожым,
Што каго за небакраем
У жыцьці-быцьці чакае.
Мо' і мне ў іх запытацца?
Не, ня буду, бо, прызнацца,
Лепш ня знаць раней пра шчасьце
I пра злыбеды-напасьці.
Хай, як сьнежныя лавіны,
Яны дрэмлюць на вяршынях –
На вяршынях, празь якія
Яшчэ мушу перайсьці я.
1967
|
|
