Кій дарожны выразаецца з дрэва, Якое не баіцца марозу, Не захлынаецца ў завею, Не хмялее ад траў нецьвярозых I не ўцякае ад сабачай зьвягі, Ад поглядаў незычлівых, Ад пустой біклагі, Ад дзьвярэй маўклівых. Каптан дарожны кроіцца з надзеі, З кішэнямі, што дна ня маюць, У якія зьмясьціў бы ўсе нядзелі, Ўсе фэсты і хлеба акраец. А колер яго такі быць павінен, Каб нельга было адрозьніць Ад дажджу, ад пылу каляінаў, Ад барознаў. А боты дарожныя шыюцца са скуры Быка-трацяка – моцнай і цягавітай, З падэшвай цёмна-бурай, У два рады цьвікамі падбітай, Каб сьмела было ў іх можна Ісьці, ня знаючы стомы, I па восеньскім бездарожжы, I па схілах стромых. А песьня падарожная складаецца з шуму Вятроў і птушынага шчабятаньня, Зь вясёлых і невясёлых думаў I нават з маўчаньня... Каму не да спадобы ўсё гэта, Таму я ня раю Вандраваць са мной зімой ці летам Па роднаму краю.
1967
|
|