Закувала зязюля у лесе празрыста-зялёным...
Божа мой! Колькі год яшчэ жыць нам з табою і жыць!
Ранак ціхай вясны! Ранак сьветлых пяшчотных палонаў!
Ранак вечных спатканьняў на роснай і цёплай, пахучай мяжы!
І ня будзе канца ні вясьне, ні іскрыстай расе, ні каханьню,
І спрадвеку, давеку, магутныя, будуць яны
Цараваць над вясеньняй зямлёй, над гаямі у цёплым тумане,
Над гаямі, дзе...
Так нечакана прыгасла зязюлі куваньне.
Дзе ля касак прабітых міргаюць калматымі веямі сны.
1974
|
|
