Ў бездарожжа для тых, каму шчасьціць, Дагарае ўначы маё сэрца... Ты дала мне імгненнае шчасьце, Я табе даў за гэта – бясьсьмерце. І калі ты падзякаю, болем Азарыла мне прорвы сусьвету, Я сказаў: «Больш, напэўна, ніколі Мы на сьвеце ня ўбачымся гэтым». І табе – хай нас людзі рассудзяць – Я зайздроснай аддзякую доляй: Ты – ніколі – мяне не забудзеш, Ты мяне не пабачыш – ніколі. Ў ноч самоты, і ў цемры магілы Будзе смага адна тваёй доляй: Ты забыць мяне будзеш ня ў сілах, І са мною... ніколі. Ніколі.
8.VII.1982. 19.10.
|
|