Калі б ад тваіх разьвітальных крокаў і слоў Адзьдзяліць цішыню, што ўварвалася ў хату I зрабіла нямым нож, якім разам кроілі хлеб. Конаўку – непатрэбнай зусім, лыжку – лішняй, У дзьвярах клямку – негаваркой і нямой, Сонца – цьмяным такім, быццам вока, Затуманенае сьлязой, – яшчэ можна было б жыць, Хоць так, як гароху таму пры дарозе.
1968
|
|