Прылёгшы пад ядлоўцам,
Схаваўшы галаву пад мухаморам,
А ногі – ў дзеразе,
А рукі працягнуўшы
Паміж карэньня сосен,
Я зьліўся з мохам,
Зь верасам, зь ігліцай,
Што на'т лясныя жыхары
Ня бачылі мяне.
I я пачуць змог
Казкі пра людзей,
Якія яны
Дзецям сваім баюць,
Пачуць, што чалавек –
Ім родная істота,
Але, ім здрадзіўшы калісьці,
Ня любіць прызнавацца
Ў гэтым.
1968
|
|
