Вецер сустрэчны
Сьцёбае пугай каня па вачах,
Які ідзе, хістаючыся,
Між аглобляй з пануканьня,
I аглобляй з нараканьня –
На бездарожжа.
Воз скрыпіць і кашляе,
Прамёрзлы на начлезе.
Калёсы, напіўшыся
Зь верасьнёвых калдобін,
Нешта рыпяць
На гармоніку сьпіц.
А сьледам пляцецца
Стары цыган і аглядаецца:
Хаця б яго не вярнулі
Да начэй пад страхой,
Да стравы зь печы,
Да сонца электрычнага,
Падвешанага да столі
На провадзе,
Як на повадзе аброці,
Да нежывой вады з труб,
Да нявесткі, што прываражыла
Яго сына і падпаска-ўнука
I не пусьціла іх
Зь ім разам вандраваць па сьвеце,
Напрарочыўшы старому
Крык вараньня на раздарожжы
I самоту.
1968
|
|
