Raniej za ŭsich pryśnicca pieŭniam dzień.
Ale nichto im viery nie daje.
Adna staraja maci, ich pačuŭšy,
Pračniecca,
kačarhu svaju razbudzić,
U prypiečku raźdźmuchaje ahoń,
Chleb pierachryścić, pakładzie na stoł.
A potym
čarada abłokaŭ
Zaciepłicca, by pieśnia žaŭruka,
I busieł – vartavy viaskovy –
Dastanie dziubaj sonca,
pamacuje
Dy pieradaść pabavicca małym,
Pakul jano ź niaščylnaha hniazda ich
Nia zvałicca na pryzbu
našaj chaty
I nie rassyplecca pčałinym pierazvonam,
Klapańniem kos
i zvonam
bieraścianki.
Cikava, ci ŭsio hetaksama sonca
I siońnia ŭ majoj Pilkaŭščynie ŭschodzić?
1969
|
|
