Гоман і галашэньне,
Шум і звон апантаны
Зь пеўнямі разбудзілі
Мяне неспадзявана.
I хоць часу яшчэ, знаць,
Шмат было да відна,
На дварышчы адразу
Здагадаўся: вясна!
– Што ж ты цешысься гэтак,
Сьлёзна жалішся рэху?
– Ты ня вер, – адказала, –
Майму плачу і сьмеху...
Сапраўды, з кожнай лужыны
Сёньня, на саракі,
То марозіць і сьцюжыць,
То п'юць сонца шпакі.
1969
|
|
