Lubimoś, maje susiedzi!
Kińma svarki, zvadki;
Žyjma, jak rodnyja dzieci
Adnoj našaj matki!
Što ty maješ z svajoj zvadki,
Ź dzikaj nienaviści?
Ludzi tolki naśmiajucca,
I ŭsioj toj karyści.
Ludzi tolki naśmiajucca,
Ŭrahi skarystajuć,
Nad dušoj čort zapanuje,
Ŭnuki ciabie złajuć.
A pačniema žyci ŭ zhodzie
Ŭ pačcivaj, charošaj, –
Znojdziem dolu, znojdziem volu,
Na zvarotak – hrošy.
Ŭraham našym prystupicca
Trudna tady budzie,
Dy ŭ susiedziaŭ łasku majuć
Zhodłivyja ludzi.
Dyk lubimasia, susiedzi!
Kińma svarki, zvadki;
Žyjma, jak rodnyja dzieci
Adnoj našaj matki!
[1905–1907]
|
|
