Zaśviaciła ciapło blaskam radaści jasnaj,
Razbudziła ŭvieś śviet ad zimovaha snu;
Ech, naprasna vichor jenča ŭ płocie, naprasna:
Bačym śvietłaść kruhom, bačym sonca-viasnu!
Jak z vadzicy śvianconaj niačystaja siła,
Palaciełi rastaŭšy i śnieh, i maroz;
Viasna choład zmahła, viasna śviet ažyviła,
Ź viasnoj mieniej na śviecie i smutku, i śloz!
Va ŭsich ščaście na tvary viasiołkaj hulaje
Dy achvocid da pracy, da praŭdy śviatoj,
Nieviasiołyja dumy i sny razhaniaje, –
Až tak chočacca žyć usiajoju dušoj!
Až tak chočacca žyć i žyvuju nadzieju
Kałychać u dušy, dumku śnić ab adnom:
Što viasna naša hora, jak śnieh i zavieju,
Pachavaje ŭ race, spale sonca ahniom!..
[1905–1907]
|
|
