Нада мною – неба, сонца.
А перада мною – далеч.
Я іду за роднай песьняй,
Як вандроўнік за кульбакай,
Як агонь – за сухавеем,
Як рака – за крыкам чаек,
Цень – за воблакам лятучым,
Рэха – за роскатам грому.
I няма ў вандроўцы гэтай
Ні прывалу, ні спачынку,
Покуль рэха не замоўкне,
Цень аблокаў не растае,
I рака ня спыніць бегу,
I агонь не ператлее,
I ня зморыцца кульбака.
1971
|
|
