Відаць, не пазнала б цябе я ніколі,
Калі б не аклікнуў мяне ты ў прысадах.
Сягоньня прысьніўся гром весьні над полем,
А гэта – заўжды на вялікую радасьць,
I я ўжо – ня тая, якой была ўчора.
Далёка зьмяркальнай зары да сьвітальнай...
У кожным спатканьні ёсьць радасьць і гора,
Ёсьць гора і радасьць у кожным спатканьні.
1971
|
|
