Доўга надрывотні Дыхаю водарам Смалы, кары, апілак, трэсак. У любое надвор'е Я чую тут Гул адшумеўшых дрэў, Зязюль кукаваньні, буркат галубоў I заглыбляюся ў такія нэтры, Адкуль вяртае мяне толькі голас: – Дзе ты прапаў? Мяне па сьмерць лепш пасылаць, А не па дровы, Калі чакаеце, Каб закіпела бульба.
1971
|
|