|
Чытаючы Максіма Багдановіча
|
Часта, з трывогаю,
Разгортваю папялішча песень,
Бо ў столькіх не знаходзіў
Ніводнай іскры.
Але на вогнішчы тваім –
Хоць над ім безьліч прашумела
Лістападаў і дажджоў! –
Кладу свае далоні –
I адчуваю полымя жывое,
Угледзеўшыся – бачу яго водсьвет,
Прыпаўшы вуснамі –
Апальваю іх да болю.
1971
|
|
