Biažyć čas dzień za dniom, – skul vaźmisia Piatrok
Nalacieŭ i pahnaŭ k kaśbie žyva ludziej;
Pajšłi ŭ chod małatok, i kasa, i brusok, –
Stuki-braź, machu-šaś, a družniej, a bardziej!
Śvišččuć kosy ŭ travie, prosta dziva, hulba;
Razmachałisia ruki, ŭzyhrałasia kroŭ,
Sonca pałić ahniom, pot łijecca ź iłba –
Abmachnuŭ rukavom dy i dalej pajšoŭ.
I prakos u prakos vyrastaje, jak stoj, –
Pan z karetaj by peŭna prajechaŭ miž ich.
Ech, addaŭsia rabocie lud biedny z dušoj!
Kałi jeść – jak Boh daŭ, jak rabić – za traich.
Machaj družna kasoj, pakul zhinie rasa –
Kuj žaleza, pakul nie astynie jano!
Rež asiełicu, brat, kałi zrezaŭ humno,
A tam dalej – na łoh niachaj mčycca kasa.
Luba vyjści, prajści pa łahu, pa humnie:
Homan niejki staić, sienam pachnie ukruh;
Lažyć trupam trava, jak narod na vajnie,
A ŭ travie konik šastaje, raduje słuch.
Voś padviała krychu. Žyva, baby, na łoh!
Treba skošanaje raźbivać, ahrabać.
Siudy-tudy!.. hladzi, ŭžo prakosy ŭ vałoch;
Hladź... i kopami ŭbrałi usiu sienažać.
A tym časam iź nieba pasypaŭsia strach:
Doždžyk pyrskać načaŭ, hrom azvaŭsia hłuchi.
Ščyra ciešacca ludzi, što siena ŭ kapach,
Bo ŭ prakosach sčarnieła b, dy j spor nie taki.
Siena kožny šanuje, bo viedama ŭsim,
Kałi chleba niachvat, to znasić ŭsio ž lahčej,
Čymsia b kormu nia stała pradvieśniem zimnym
Dla skacinki; tady... choć dušoj zahaviej.
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
Družna jdzi, biedny lud, kałi sonca k kaśbie
Kłiča ź nieba dy hoładam mučyśsia ty;
Rež travu, dabyvaj dolu siłaj sabie,
Z časam vyjdzieš i ty ź biednaty, ź ciemnaty.
Družna jdzi, biedny lud, i z zary da zary
Pracuj, bisia, nia hnisia pad lamkaj ciažkoj,
I za praŭdu svaju, dačakaŭšy pary,
Z kasoj vostraj svajoj družna, śmieła pastoj!
[1905–1907]
|
|
