Усе мае блізкія
Сьвет пакідалі нялёгка,
Бо так у жыцьцё яны
Закараняліся, што на'т,
Аджыўшы свой век,
Не хацела душа пакідаць іх.
I толькі, калі на гарышчы
Страху прадзіралі,
Тады сіратлівай зязюляй
Яна адлятала
Ў свой вырай апошні –
За верасавішчы, за хмары.
А чым жа я лепшы ад іх,
Каб у лёсу вымальваць,
Прасіць сабе нейкай палёгкі.
1972
|
|
