I старая, і крывая
Хатачка мая, –
Уся зьлеплена, як будка,
З аднаго гнільля.
На страсе, як на балоце,
Зрос зялёны мох;
Каты, часам і сабакі
Лазяць па вуглох.
Па дзьве шыбы у ваконцы,
І тыя з лучын,
Адны нізенькія дзьверцы,
Ганачак адзін.
І ў сярэдзіне у хатцы
Бедна, хоць ты плач:
Непачэсна выглядае,
Бо я ж не багач.
Яе сьцен не склютавана,
Няма ў ёй сьвятліц,
З друзу выбіта падлога,
Столь яе з драніц.
Як увойдзеш – пры парозе
З гліны печ стаіць, –
На ўсю хату, як ураднік,
З-пад ілба глядзіць;
А пад печкай – маіх курак
Хаткі-катухі,
Там, як трэба мне ўставаці,
Пяюць петухі.
Напроць печы зь дзьвюх пліт жорны,
Ля жарон – палок,
Над палком тарчыць пад бэлькай
Коска і брусок.
На куце пад абразамі
Стол стаіць, як пан;
Дзьве пры ім таўстыя лаўкі
I адзін тапчан.
Дык во, знайце ж маю хатку,
Родную маю! –
У ёй цэлы век жыву я, –
Ем, працую, сплю,
Хоць старая, хоць крывая,
З аднаго гнільля, –
Не аддам яе нікому,
Бо яна мая!
Бо яна мая!
[1905–1907]
|
|
