Усё, што поўніла мне сэрца, Усё, што думаў і чым жыў, Табе запісваў на паперцы, Як самы шчыры свой парыў. I голас мой, сумоты поўны, Пачула ты ў астатні час, I, можа быць, цішком, бязмоўна Сама ўздыхнула ты не раз. I тыя думы, тыя песьні, Што ты радзіла для мяне, З пачуцьцем юнага прадвесьня Сама складала ўпатайне. I мне яны цяпер так мілы, I для мяне ў іх шмат красы, Бо нейкі подых легкакрылы Злучыў тут нашы галасы.
1945
|
|