Друг мой неадчэпны,
Саха ты крывая,
Хоць корміш сьвет цэлы,
Сама ж век худая.
Вяровак, жалеза,
Адрэва найболей
Пайшло, каб пажытак
Зь цябе быў у полі.
От рэзьні-нарогі,
Паліцу – ўзьнімай роль –
Мне выкаваў ў кузьні
З жалеза каваль Сроль.
Палічнік, прыполак,
Падсошнік-крывуля
Прыладжаны мною
З дубочка-сынулі.
На пласе зь бярозы,
Ў рагач увязанай
Падвоямі туга,
Нарогі ўзагнаны.
Рагач жа яловы –
Ў ім мыліца ўбіта –
Зь ярмом змацаваны
Прызьмом з дубцоў вітым.
Ў ярмо і кульбакі
Капаныя ўткнёны,
А такжа й занозы
На ўсе дзьве староны.
Такіх вось прыладаў
Сабраць сасе трэба,
Каб здатнай была ўжо
Дабыці нам хлеба.
Як гэта ўсё умелай
Рукой і здаровай
Прывёў да парадку –
I сошка гатова.
Валоў запрагаеш,
Кульбакі прымерыш
I – валь баразною!
К сабе, «Бур», к сабе, «Рыж»!
К сабе, «Бур», к сабе, «Рыж»,
Ідзі, сошка, ёмка,
Мы ж гора забудзьма,
Запейма а громка.
Запейма, як дужы,
Каб сьвет аж затросься,
На ўсе каб староны,
Як гром, гул разьнёсься...
Ты, сошка, худая,
Я пан твой – араты,
Век бедны, галодны,
Хоць пан наш багаты.
[1905–1907]
|
|
