Дзяўчынка, галубка мая!
Кінь весела вочкам ка мне,
Табой зачарованы я,
Любуюся ў яве і ў сьне.
Дзяўчынка, галубка, хадзі
Ка мне, бо цябе я люблю,
Сагрэю на белай грудзі,
Уцехай каханьня прысплю.
Дзяўчынка, галубка, тады
Забудземся сьвету, людзей,
Забудземся гора, бяды,
Нядолі забудзем сваей.
Дзяўчынка, галубка, сьлязой
Як скропіш павеку сваю,
Я вытру, пацешу, як свой,
I песьню табе запяю.
Дзяўчынка, галубка, ня дам
Зь цябе жарты строіць жыцьцю:
Дзяліць буду я папалам
Нядолю і долю тваю.
Дзяўчынка, галубка, мой друг,
Саўём мы ціхое гняздко,
Дзе створым душу адну зь дзьвюх,
I думы, і сэрца адно.
Дзяўчынка, галубка, мы так
Па хвалях жыцьця паплывём,
З каханьнем за знамя, за знак,
На зайздрасьць цярпеньню, ўрагом.
А толькі, галубка мая,
Мяне, сірату, пажалей:
Любі, як цябе люблю я,
Мілуй і цалуй агнісьцей.
[1905–1907]
|
|
