Ня знаю, што магло расчуліць
Мяне між вільнюскіх муроў.
Мо' тое, што тут столькі вуліц
Зь імёнамі маіх сяброў?
Ну як жа іх не пераведаць?
I я за ценем сваіх дум
Па пераходах, пераездах,
Знаёмых вуліцах іду.
Званю. Мне дзьверы адчыняюць.
Не застаю сяброў былых,
I шмат хто, зьдзіўлены, пытае:
Няўжо іх знаў і помню іх?..
Няўжо іх знаў няўжо іх помню?
Чаго ж бы ў дзьверы грукаў я,
Чаго ж бы кожны раз у поўнач
Блукала песьня тут мая?
1976
|
|
