Усё больш і больш у небе Рэактыўных журавоў, I штучных зор, і спадарожнікаў, I смогавых аблокаў. Усё часьцей – Замест зязюлі-варажбіткі, Што ўсім прадказвае, Колькі жыць, – Мяне будзіць голас дыктара, А потым – каманда: – Расстаўце ногі на шырыню плеч I пачынайце схіляцца!.. А за былой за стронгавай рачулкай, Пахаванай у бэтонных трубах, Раскінуўся такі Пэйзаж індустрыяльны, Які намаляваць не хапае ў мяне Ні вангогаўскіх фарбаў, Ні бэтховенскіх гукаў, Ні акадэмічных слоўнікаў. Хіба мне гэта толькі ўдасца Пасьля наступнага прышэсьця На Зямлю.
1977
|
|