Užo źviazałi ruki vam
Prad ałtarom navieki,
«Sama» ŭžo – žonka, mužam – «sam»,
Nia treba vam apieki.
Kab chłopiec – maci kinie ŭčyć –
K «samoj» nie padsukaŭsia;
«Samoha» baćka nia zburčyć,
Kab pa siału nia šlaŭsia.
Vy sami budziecie ŭžo znać,
Što hodna, što nia hodna,
Adno druhoha pilnavać
Lepš matki, baćki rodnych.
Jak, što tam dalej budzie ŭ vas –
Nia nam tut razdumlaci!
Viasielle ŭ vas, a ŭ hety čas
My chočam pahulaci.
Harełku pjom my, jak vadu,
Jadzim syr, masła, sała,
Zahnałi ŭ kut nudu-biadu,
Čuj!.. muzyka zajhrała.
Usiedzieć trudna za stałom,
Až chodziać – tak zdajecca –
I nohi, j plečy chadyrom,
I serca bjecca, bjecca.
Chutčej, chutčej, jadu nabok!
Nabok stały i łavy!
Hulniom, dziaŭčynka, moj družok!
Čaściej takich zabavaŭ!
I ščaście – dym, i praŭda – dym,
A klok – hulnia, pachmielle.
Hukniom my «dziakuj» maładym,
Što ŭstroiłi viasielle.
Razhuł taki hady ŭ rady
Paciešyć prylataje...
A heta što? Chmur małady
I płača maładaja?
Čašy kamieńnie ŭ sto siakier,
Nia vystruhaješ kresieł;
Ja płakaŭ niekałi... ciapier.
Hladzi, – niama śloz – viesieł!
I ty, złučona para, piej,
A ja vot pavinšuju:
Mieć spor vam ź lubaści svajej,
Mieć dolu nie błahuju!
Mieć kleci poŭnyja z dabrom,
Mieć miłaść, zhodu ŭ chatcy,
J tak žyŭšy, žyŭšy ŭdvajom,
Unukaŭ dačakacca!
[1905–1907]
|
|
