Сьвеце месяц, сьвеце,
Як дзюрка ў сярмязе;
Паніч за мужычкай
Безустаньня лазе.
Дваццаць год Марысі,
Кроў іграе ў целе,
З панскім сынам ночкі
Каратае, дзеле.
«Марыся, Марыся! –
Гавора ёй маці: –
Кінь на паніча так
Вачыма міргаці».
Яна як ня чуе
Матчыных мараляў:
Спусьці маці з вока, –
Дзеўка й загуляла.
Падлясок, за вёску,
Бы далей ад дому,
Ляціць на спатканьне
К панічу ўдалому.
Што з сабой там робяць,
Як час каратаюць? –
Гэта хіба толькі
Муж і з жонкай знаюць.
Сьвеце месяц, сьвеце,
Як лысіна ў пана;
Мусіць быць нарэшце
Песьня дасьпявана.
Ад пакус і ўцехаў
Крок адзін к пакуце, –
Быці бабай дзеўцы
Часам чорт паплуце...
Панічу з паненкай,
З багатай Амэляй,
Ужо рукі хусткай
Ксёндз вяжа ў касьцеле.
Панічова ж любка,
Марыся ўдалая,
На прылёты бусла
Сьлёзна паглядае.
Марыся, Марыся!
Галоўкі ня чухай, –
Ня слухала маці,
Бабкі цяпер слухай.
[1905–1907]
|
|
