І чым ты так вабіш, ня знаю, Нябёсаў бяздонная сінь, За казачныя небакраі Ў нязьведаную далячынь! Няўжо я, дзівак, спадзяюся Другую радзіму адкрыць, Як быццам бы безь Беларусі Змагу я і дыхаць і жыць. I ўсё ж, як Лятучы галандзец, На яве, у марах і ў снах Блукаю ў прасторах галяктык, Да зор пракладаючы шлях.
1977
|
|