Мы забываем, вылятаючы з гнязда, як птушкі, маці, дом, дзяцінства. Нас вабяць гарады, прасторы неабсяжныя, неонавыя ліхтары і перспектыва, мар здзяйсненне. Мы вылятаем і імчымся ў вышыню, як птушка, сонца дасягнуць жадаем, але, як крылы нам святло апаліць, – мы падаем, ў адчаі сябе губляем, прагу да жыцця… І толькі рэха калыханкі нагадвае, што дома нас чакае маці.
2009
|
|