Ні першы, ні апошні на прамежку жыцця, на скрыжаванні поглядаў мая дарога – сумленне і цішыня. Я назіраю за паветрам, я слухаю размову траў, пакуль усе няўдзячна плююць ў аблокі. Я ўзняў свой сцяг – кавалак веры, які мне маці даравала, які мяне ў жыццё павёў, і за які варонаў зграя дзяўбала. Ды я не здрадзіў і не аступіўся, не схлусіў і не падмануў! Я Богу кожны раз маліўся, калі ў папроках родных ды сяброў тануў. Я перамог свае спакусы, я вочы ў неба ўзняў. Калі за веру калацілі, я гучна “Ойча наш…” чытаў… Ні першы, ні апошні, Памёр, як ўсе, ды ранкам нарадзіўся, і атрымаў жыццё ў жыцці, бо для Радзімы жыў і за яе маліўся!
2007
|
|