Прывітанне, – прамовілі вусны, –
Сустракай, я дадому вярнуўся!
І цяпер у адным накірунку
Нам ісці між драўляных завулкаў.
Прывітанне, лясамі сагрэтая.
Ты адзіная, добрая, светлая.
Я усмешку пашлю прамяністую,
Яна блісне ў вачах тваіх чыстых.
Прывітанне – зімоваю раніцай
Ціхім стукам ў акно прачынаешся,
Белым снегам на шыбу сядаеш,
Цёплай коўдрай зямлю накрываеш,
Навучаеш цярпенню даросламу,
І у словах смяешся апострафам,
Мяккім знакам пяеш калыханку,
Закрываеш далонямі хмарку.
“Прывітанне”, – скажу я няўдала,
І дзяцінства сваё прыгадаю:
Рукі матчыны, спеў салаўіны,
Пацалунак каханай дзяўчыны,
Наказ бацькі, палі і азёры –
Ты даруеш свабоду прасторы!
Ты адкрытымі дзверы трымаеш,
На парозе дзяцей сустракаеш.
Прывітанне, – прысяду на лаве,
Падасі ты мне кубачак кавы,
І спытаеш: Ну, як там жывецца
За марамі? Не шчыміць ці сэрца?
Адкажу я: мая ты матуля,
Мне ў адной тваёй хаце утульна.
Ты мяне дабрыні навучыла,
Быць адданым, руплівым, шчаслівым.
І таму я жыццё прысвячаю
Свайму любаму роднаму краю.
І, як птушка, над ім я ўзнімуся:
Жыць мне вечна ў маёй Беларусі!
2008
|
|
