Мама, цябе няма –
і гэта мы усведамляем,
знаходзім сілы
жыць далей,
між спёкі і сярод завей
ісці наперад
і ніколі не здавацца,
дню новаму ўсміхацца,
вітаць людзей,
памылкі дараваць –
і калаўрот жыцця
круціць,
аднак заўсёды
у роднай хаце на парозе
успамінаем,
як некалі на ім
нас сустракала мама…
І на прыступках
дня наступнага
прыносім кветкі
на магілу да цябе,
мама…
20.11.2011г
|
|
