Heta prosta pryjemna – trymać ciabie za ruku
i viedać, što śviet nia stanie ni lepšym, ni horšym
za toj chaos, praź jaki my budujem svoj los, jak most praz raku,
i za jaki nichto, akrom nas, nia stanie zvaročvać hory.
Mnie kažuć: ty nia znaješ žyćcia,
dla ciabie jano – roŭnaj ściažynkaj,
haradskaja dziaŭčynka, adkul tabie viedać sapraŭdnaje hora.
Ja kažu: kałi vy abirajecie rolu chłopčykaŭ dla bićcia,
čaho ździŭlacca, što vam nie ŭłaścivyja honar i hodnaść.
Tamu ja nie žyvu dla tych, čyje vočy nia bačać i vušy nia čujuć,
čyje słovy niamyja, a sercy nia čujnyja.
Ja žyvu dla šlachoŭ pramych, i, majučy zrok i słych,
maju spadzieŭ, što ŭ pastki patrapim nia my,
a tyja, kim hetaje łicha było ŭčynienaje.
Ja nia budu razvodzić kastry i zapalvać ahni.
Serca byccam u boskich dałoniach.
Kab sahrecca, chapaje adno tvajoj ciepłyni.
I luboŭ pa žyłach ciače, i pulsuje ŭ skroniach.
|
|
