U Krakavie mirna, u Krakavie dychajecca valniej,
i možna chadzić, raspraviŭšy plečy.
A tut baišsia stupić, bo miny,
bo krok uprava ci ŭleva, jak na vajnie,
karajecca, i heta ŭ paradku rečaŭ.
Adzinaje, čaho nie staje čužynie – stać radzimaj,
i dziŭnyja tyja, chto kažuć mnie: "Heta mahčyma".
Adzinaje, što z kryvi majoj nie vytravić, –
słovy rodnyja, słovy, jak šept travy,
jak zapaŭnieńnie pustečy,
kałi dva sercy radujucca sustrečy.
|
|
