Мы ня хочам паверыць у нашыя сны, і тады прыходзіць бяссоньне;
Мы закладнікі шуму, і нам не стае цішыні.
Мы заўжды не адны, дома мы пачуваемся, быццам на зоне.
Мы сярод безыменных, і за намі цікуюць яны.
Толькі ў момант, калі мы заплюшчваем вочы,
Ноч становіцца днём, дзень зьмяняецца ноччу,
І тады сустракаемся тут, за ўскрайкам зямлі.
|
|
