Вакол мяне кветкі прыгожа красуюць. Маркотна між іх я хаджу адзінок, Аж бачу – мне сіняй галоўкай ківае Наш родны, забыты ў цяні васілёк. «Здароў будзь, зямляча!» Чуць бачны ў даліне, Панура, нявесела шэпча ён мне: «Ўспамянем, мой дружа, ў багатай чужыне Аб беднай, далёкай сваёй старане».
1908
|
|