Ў космах схаваліся кветы
чырвоныя,
Кветы чырвоныя,
Неапылёныя.
Хцівасьць жаданьня іх томіць
таёмная,
Томіць таёмная,
Сіла няскромная.
Але дарэмна ў іх сокі б’юць
шпаркія,
Сокі б’юць шпаркія,
Сьвежыя, яркія.
Зьвянуць яны, тыя кветы
чырвоныя,
Кветы чырвоныя
Неапылёнымі.
|
Зірнуў, як між валос, між хмар калматых, цёмных
Чырвоны маладзік
І ўраз згадаў мне рад уздыхаў прыглушоных,
І мук любоўных крык,
І цела гібкага шалёнасьць, ізьвіваньне,
І п’яны душны пах...
∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙ ∙
Ў грудзях сьціскаецца гарачае дыханьне,
Кроў хваляй б’е ў нагах.
[1908-1909]
|
|
