Хмурыя, цёмныя гудзяць і шэпчуць елі. Бор чырванее на яснай зары. Грудзь вольна дыша, кроў калышацца ў целе, – Ціха цалую мяккі мох на кары. Сэрца гарачае да ствала прыжымаю, Ясныя сьлёзы на смалу ціха лью, Ў неба сінеючыя вочы падымаю, – Дзіўнае нешта грудзь калыша маю. Даўней цураўся я вас, сосны, елкі, У месцы пыльным і душным праклятым жыцьцё прайшло, А цяпер бачу я зялёныя іголкі, Чую, як глуха стучыць дзяцел у дупло. А цяпер бачу – неба борзда дагарае, Сам у гэтым сьвеце ледзьве-ледзьве гарыш; Ноч ідзе: месяц тонкі, белы выплывае Там, дзе падняла ель зялёны свой крыж.
[1908-1909]
|
|