Зь песьняў беларускага мужыка
|
Гнусь, працую, пакуль не парвецца Мне жыцьцё, як сагніўшая ніць; А каб ведаў, што столькі пральецца Майго поту, ня стаў бы і жыць. Адтаптаў сотні вёрст пехатом я, Будаваў я дарогі, масты; Ліўся пот мой, як рэзаў на ком’я Плугам глебы сухія пласты. Працаваў пад пяском, пад дрыгвою І ня мала там выцерпеў мук, І ня прыдзецца мне пад зямлёю Гэтых чорных саромецца рук. А канаць ужо час: пот і сьлёзы Мне жыцьцё, нібы мышы, грызуць; Гора гне, як мяцеліца лозы, Цэлы век не дае мне дыхнуць. Шчасьце ж гляне і ў даль пранясецца, І магу я аб ім толькі сьніць... Дык няхай жа, няхай сабе рвецца Мне жыцьцё, як сагніўшая ніць.
|
Я хлеба ў багатых прасіў і маліў, – Яны ж мне каменьні давалі; І тыя каменьні між імі і мной Сьцяною вялізнаю ўсталі. Яна усё вышай і вышай расьце І шмат каго дужа лякае. Што ж будзе, як дрогне, як рухне яна? Каго пад сабой пахавае?
[1909]
|
|