І так яно ад веку і да веку,
спакон вякоў да нашых дзён скупых:
стракае і сьцігуе чалавека
вачэй няласкавых пагляд тупы.
А дні імчаць на скрут цьвет думак сьпелых,
нікім ня звабленых дасюль, – на змор.
Чужынец – кат мой анямелы –
ўціскае скрытна карак у ярмо.
Ўжо так яно ад веку і да веку,
не абысьці, не абмінуць і мне...
Спачну, як моцна, шчыльна, векам
прычыняць вочы у труне.
1932
|
|
