Пакуль песьня яшчэ ня сьпета
|
Ня пытайся, мой любы дружа, як жывецца у краі гэтым... Спадзяюся як-небудзь здужаць у няволі ’шчэ гэтае лета. Смутак кволай душы, часіну, што зьвязала мне крыльле-рукі, не заломіш на пень асіны, хоць згінайся ад болю крукам. Цела ные маё ад болю, і ўжо месяц яно каторы; а штодня ўсё мацней і болей заціскаецца вузел гора. Па-над пусткай паўночны вецер ня сьціхае – шалее люта; і здаецца: на цэлым сьвеце сьмех і радасьць змагла пакута. Кожнай ночы ў снох бачу лета, чую шумы палёў аўсяных. Імі гора й туга апеты, імі-ж сэрца жыве і сяньня. Ня пытайся, мой любы дружа, як жывецца у краі гэтым. Буду несьці у сэрцы мужнасьць, пакуль песьня яшчэ ня сьпета.
|
|