На сьцежках крыжавых сустрэлі навальніцу
пасьля гарачыні...
Няўмольная такая,
ішла яна насустрач ветру.
Прыхіліцца
хацелася да дрэва першага.
Над краем
маланка кроіла, сьцінала хмары,
сівыя й чорныя...
Грымелі, чуў я, далі,
і далей –
нечакана,
быццам варам,
хвалі ўлевай стан зямлі абдалі.
Зямлі і неба ня відно было ні сьледу,
і дзесьці захлынаўся жвірам дзікі рогат...
О Божа любы мой!
Каб ведаць гэта ведаў,
ня выйшаў-бы у гэткую нялёгкую дарогу...
І шлях гразкім стаў непрыкметна пад нагамі,
гразкім і коўзкім –
прост’ ні ўзад, ні ўперад...
Ўваччу бел-жоўтымі і чорнымі кругамі
снавалі здані гідкія...
Зірнуў – паглядам зьмерыў
і крыкнуў нехаця, неспадзявана:
– Досыць!
Годзе!
Стаю й дрыжу.
А зблізку голас дзікі:
– Маланка цемру расьсячэ й народзіць
цудоўны дзень,
дзівосны дзень,
вялікі...
І навальніца йшла,
йшла зь пярунамі ў далі,
вятры зьбіваліся, здалося, з тропу.
– Хто спыніць іх?
О, хто?
Хто цемру разгайдае
і спыніць буру весьнюю?
Адчуй мой, Неба, клопат!..
|
|
