Чым акрылю і ўсьцешу чым душу?
Якою песьняй абнадзею думы?
З маленства на гарбе сваім нашу
пакунак немалы людскога глуму.
’Шчэ на раду урок мне век Гармей,
каб не скрануў мой дух жывога духу.
Усё,
чым жыў,
і край што меў на ўме,
расьпяла на слупох распусты скруха.
Вось так жыву і ня жыву...
Пяю,
пяю ня новую –
старую песьню:
«Аддайце радасьць звонкую маю,
што моліцца ля родных весьніц.
Пабачыць хочацца –
ды як яшчэ –
у цьвеце золата сваю уцеху,
а потым –
вяне хай пагляд вачэй
прад зьдзеклівым, хіжацкім сьмехам».
Менск, люты 1933
|
|
