Што-ж, снуюцца няхай сьмерці чорныя здані, супыняцца прад імі ня трэба – ня варта; трэба йсьці, як ішлі, напярэймы жаданьням сьмела, мужна – ступою напорна-упартай. Рана струны душы лашчыць музыкай часу, песьняй дзікаю зброі сталёвай, і пад радасьць чужую далонямі пляскаць, калі б’ецца жывое праўдзівае слова. Волю слову й душы даць павінны, няйначай, песьню іншую прышласьці выкаваць трэба, каб грымела яна па-над енкам і плачам ад гразкіх каляін у блакітнае неба! Стрэнуць людзі тады песьню тую, бы дзіва, возьмуць прагна, зь вялікай уцехай, каб у краі жылі і спакой, і праўдзівасьць, каб жыцьцё ацьвярозіць сярэбраным сьмехам. А пакуль – хай снуюць сьмерці чорныя здані, супыняцца прад імі ня трэба – ня варта; трэба йсьці, як ішлі, напярэймы жаданьням сьмела, мужна – хадою упартай!
1942
|
|