Неяк рана прыйшла вясна,
усьміхнулася мне у вочы,
хай нясмела, аднак – яна,
і зямлю ўжо расьліны точаць.
Сырадоем сівой начы
умываецца спуджаны ранак.
Кропляй першай расы лячыць
я прабую старыя раны...
Зіхацяць на далонях рук,
углядаюся: што за цуды!..
Хіба праўда, што я памру,
калі ўгледзеў крупінку бруду?
Бяру іншую – дзьве і тры...
І дзівоснае шкло вадзіцы
дыямэнтам ужо гарыць,
можа, гэта ўваччу дваіцца?
У вадну я згартаю ўсе,
можа блага, а можа й добра;
зноў праява: ў жывой расе
пазнаецца знаёмы вобраз...
Устрасаю далоні:
Згінь,
чараўніца мая ліхая!
Мусіць, маеш язык даўгі...
Як адвагі адно хапае?
Не памру я!
Сама згібей
каля праслаў збуцьвелых плоту.
Наканоўвае шлях табе
балацянай іржою лотаць.
Хай і раны шчымяць –
дарма:
маю лепшыя ў часе лекі...
Знаю:
сорам зямлі трымаць
на грудзёх сівых здань калекі.
Не такому цяпер – о, не! –
расчыняюцца дзьверы даляў.
Вясна пройдзе і не кране,
вецер струшчыць і разгайдае.
Слаўлю далі і думы!
Сны
чараўніцы
зьняверыць сонца.
Не прадам я ніколі вясны
ні за якія ў сьвеце чырвонцы.
Барысаў, красавік 1943
|
|
