 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
1
Лета выскубла жмук асакі
і ў палёх на спачын прысела.
Усплывае, зыбаецца шэлест ракіт
над пакошай кужэльнай аселіц.
За гумном ня сьціхае, ідзе
неўлагоджаны скрып панараду.
Ў даль рудую праз восеньскі дзень
ідзе нехаця жніўная радасьць.
Здаганяю і клічу:
– Пажджы!
Безь цябе мне і восень ня міла...
– Супыніся...
Зямлю сьцеражы,
пакуль сам не пазбыўся ’шчэ сілы.
Дык бывай...
Няхай восень сабе
гаспадарыць і цешыцца ў хаце.
Зразумеў я, што трэба глыбей
любіць край свой і родную маці.
Няхай вяне той жмук асакі,
не шкадую яго і ня плачу:
можна ў шэлесьце кволым ракіт
днямі восені радасьць пабачыць.
2
Дагарэла сонечнае лета,
адцьвіло –
і сьлед яго прастыў...
На красу апаленую кветак
квола палі жоўтыя лісты.
У пакоі стала неяк пуста,
ня узрушыць словам цішыні...
І на верш кладзецца суму згустак,
нечаканага зусім, ані.
Прэч, няпрошаны, нялюбы госьцю!
Клікаць я цябе ня клікаў, не...
Вызнаў шмат такога ў маладосьці –
рытму вершу яд твой не кране.
Няхай тлее жоўты ліст на доле,
лета зноў я стрэну, не бяда...
Зашуміць калосьсем сьпелым поле –
яму песьні дум сваіх аддам.
1943
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
