Былі яны, словы і думы,
і думы, і словы, і сны...
Усё, не дабітае глумам,
прачнулася ў шуме лясным:
і думы, і словы, і сны.
І шум узьвіваецца ўгору...
Луска цьмяна-шэрай кары
ля пнёў старажытнага бору
смуглее на сонцы, гарыць
луска цьмяна-шэрай кары.
Ня сокам – апаленай медзьдзю
сплываюць з галінаў лісты.
На змроку адчуў я, угледзеў
іх боль і асеньнюю стынь –
сплываюць з галінаў лісты.
А словы сьвятыя і думы,
і думы, і словы, і сны –
усё, не дабітае глумам,
прачнулася ў шуме лясным:
і думы, і словы, і сны.
Травень 1943
|
|
