|
Упаў блакіт
|
|
З настрояў ля Нёману
|
Упаў блакіт
на шкло ракі,
і сонца зь ім упала...
Празь цень густы
глядзяць лісты,
як сонца твар купае.
Ляжыць блакіт
на шкле ракі,
плынь зыбкая гайдае.
Рачное дно
мне ўсё відно,
краса і неба краю...
Дрыжыць блакіт
на тле ракі,
хмурынкі –
далей,
далей...
Сачу іх сьлед
на срэбным тле
і раптам –
хвалі,
хвалі...
Упаў блакіт
у глыб ракі,
рака-ж такая злая...
Не, не адна
у нас яна,
што скарб вякоў хавае.
Беражна, ліпень 1943
|
|
