Упаў блакіт
|
З настрояў ля Нёману
|
Упаў блакіт на шкло ракі, і сонца зь ім упала... Празь цень густы глядзяць лісты, як сонца твар купае. Ляжыць блакіт на шкле ракі, плынь зыбкая гайдае. Рачное дно мне ўсё відно, краса і неба краю... Дрыжыць блакіт на тле ракі, хмурынкі – далей, далей... Сачу іх сьлед на срэбным тле і раптам – хвалі, хвалі... Упаў блакіт у глыб ракі, рака-ж такая злая... Не, не адна у нас яна, што скарб вякоў хавае.
Беражна, ліпень 1943
|
|