З нагоды Першага Мая прысьвячаю
сваім прыяцелям і радні,
блізкай і далёкай.
Мой родны брат, сястрыца мая, маці,
о, колькі дум, слоў колькі сяньня маю...
Як люба мне, што ў роднай з вамі хаце
п’ю сок вясны у дзень сьвяточны Мая.
Празь цьвіль смугі ўсьміхаецца травіца,
і рукі дрэў – у новай апранасе...
Вясна з прыполу мне дае напіцца
пітва інакшага на новым, сьвежым квасе...
Зірнеце: вуліцы усе, завулкі
ад хмелю гэтага кіпяць у русе.
Ніхто й ніколі песьняў звонкіх, гулкіх
ня спыніць і скаваць ня змусіць.
Над горадам, на сьцёртых сьпінах плошчаў
ад раньня – маладжавага – да змроку
цалуюць сьцягі нашыя, палошчуць
вятры, наровячы ў блакіт высокі.
Там зоры зайздрасьцю гараць, іскрацца,
мільгаюць, любыя, над шэрым грудам.
І лучнасьць нашая тужае ў працы,
каб мець жніво на папялішчы рудым.
Мой родны брат, сястрыца мая, маці,
ад сэрца шчырага пішу адгэтуль:
дай, Божа, ўсім у роднай сваёй хаце,
як гэты Май, правесьці зь песьняй лета.
Ліпень 1943
|
|
