Дарма, што сьплямлены наш сад,
крывёй абліт журботны жнівень,
шуміць пад зорамі краса
на сакавітай роднай ніве.
Дарма, што водбліскі крыві
крывавяць край блакітны неба,
працуй, змагайся і жыві:
змаганьне пільна сяньня трэба.
Адзін на жвір грудзьмі падзе –
другі народзіцца і стане;
і сьлед прыцішаных падзей
сьвятлом зары асьвеціць раньне.
Насустрач разам выйдзем мы
і першай сонечнай усьмешкай
спалошчам спадчыну чумы
і друз аджытага на сьцежках.
І расшуміцца сьпелы сад
і золатам спавіты жнівень.
Расьці, юнацкая краса,
на сакавітай роднай ніве!
Жнівень 1943
|
|
