Ізноў я тут, каля цябе, мой родны, любы, срэбны Нёман. Скажы мне, колькі на гарбе сваім дабра ты выцяг з дому? Якія думы думаў ты, калі твае сівыя грудзі мільён разоў гнялі плыты і нець, як змораныя людзі? Якія песьні пелі тут улетку хлопцы і дзяўчаты? Хто суцяшаў у золь, слату душу пакрыўджаную брата? А колькі поту асначы ўлілі у глыб тваю, у хвалі? Скажы, скажы, чаго маўчыш, мо’ хвалі мову пахавалі? О, не! Я ведаю: жыве. Памерці хто такую змусіць? На ўсе вякі, а ні на век усім нам дадзена – клянуся. Прызнайся, дружа мой, прашу: як сам ты, знаць усё хачу я. Ня бойся: чуеш, які шум? – ніхто нас трэці не пачуе. Прыйшоў сюды я з-пад Дзьвіны, з-пад Віцьбы нашае, з-пад Случы, прыйшоў, каб цешыцца, ня ныць, каб больш ня мець з табой разлучын. Зірні, прыслухайся – гудуць бары самотныя і пушчы. Не, сорам класьці на ваду дабро і цела дрэва трушчыць. Даруй, што ўзрушаным такім прыйшоў сюды... Я шчыра раю: як мову нашу, – на вякі пакінь і скарбы свайго Краю.
1943
|
|